It's time to thank yourself, please.

Σαν πυροτεχνήματα εμφανίζονται κάποιοι άνθρωποι στην ζωή μας. Είναι πολλές οι στιγμές που αναρωτιέμαι τον λόγο που οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν σαν τα τρένα. Τα τρένα έχουν έναν προορισμό, ένα ταξίδι να κάνουν, κάπου πρέπει να φτάσουν. Θα μου πεις έτσι είναι και οι άνθρωποι. Ο καθένας μας έχει τον προορισμό του, και κάνει κάποιες στάσεις μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει. Αλλά με ποιόν τρόπο επιλέγει, αν θα φτάσει μόνος, με σένα ή με μένα; Ποιό είναι το κριτήριο;  Σίγουρα δεν θα με επιλέξει για τα μωβ μαλλιά μου, ούτε για το 1,50 ύψος μου, το καταλαβαίνω.
Δεν καταλαβαίνω όμως τον τρόπο που παίρνει και αφήνει κόσμο σε κάθε σταθμό. Καθώς, το τρένο απλά κάνει την δουλειά του. Οι επιβάτες κατεβαίνουν όταν θέλουν, μόλις φτάνουν στον σταθμό τους. Ενώ ο άνθρωπος τους αφήνει, τους αδειάζει. Ή έτσι το βλέπω, έτσι μου φαίνεται εμένα η διαδικασία. Μπορεί και οι άνθρωποι να έχουν κάνει κάποιες επιλογές και να έχει φτάσει ο τερματικός σταθμός τους. Να μην μπορεί να συνεχιστεί αυτή η φιλική σχέση.
…